Hard Alpi Tour Classic- 24h Rally - 100% completed

 

 

Donderdagavond kwamen we aan in een dorpje naast San Remo waar we de tentjes opgezet hadden. Vrijdag opende de gekte op 9u in San Remo en onze aanmeldtijd was tussen 12 en 16u. Nicole kwam vanuit Nederland, had nèt over de grens tussen Zwitserland en Italië geslapen en zou zich tot ons voegen. Zo gebeurde en op naar de aanmelding!

 

Bij de aanmelding moesten we een aantal formulieren ondertekenen: dat we gezond waren, de motoren ook in orde waren, dat we de regels kende en dat de HAT nergens aansprakelijk voor was. Tevens een corona-verklaring en bewijs dat we betaald hadden. Vervolgens kregen we een startnummer, een pasje die gescand werd en een GPStracker die tevens diende als noodknop. Alles in Orde, we konden gaan. 's Avonds zou de briefing zijn.

 

En zo geschiedde. Tijdens de briefing werd uitgelegd hoe het met de routes ging, welke bekende rallyrijders er mee-reden en uit welke landen iedereen kwam afgesloten met de volksliederen van de deelnemers. Ook werd uitgelegd dat de HAT bestond uit dè route maar dat je evt zou kunnen afwijken naar snellere wegen die in de route zaten verwerkt als je het niet haalde. Echter. Enkel diegene die hem helemaal reden verdiende de 100%. We keken elkaar aan: we zijn een damesteam, we gaan iets doen wat nog niet eerder gedaan is; we gaan voor de 100%! Ook wij werden nog even benoemd. Dames die mee-deden en een heus dames team. Dat was voor Italiaanse begrippen toch bijzonder!

 

En dat het bijzonder was bleek snel. We waren milionair geweest als we voor elke foto van ons als groep of individueel 10 euro gekregen hadden. Overal werd een camera of telefoon ons ons gezicht geduwd. Zichtbaar en soms ook onzichtbaar(denken ze). Complimenten, huwelijksaanzoeken en gratis massages: alles werd aangeboden. Italians er was ook een journalist aanwezig van het Nederlandse Motorrijder: mocht je het blad hebben en ons zien? Dat is goed mogelijk!

 

Na alles gepakt te hebben op de camping hebben we onze weg naar San Remo gemaakt waar we de motoren in het Parc Fermee parkeerden. Op startnummer waren de plekken gereserveerd om het vertrekken naar het podium geen zooi te maken. Bagagge kon je afgeven en werd naar Sestriere getransporteerd. Nog even snel wat eten: onze starttijd zal rond 12.30 zijn en de eerste eetstop rond 16u. De energie van een goed ontbijt was daarom hard nodig!

En toen de start: op nummer werd je naar het podium geroepen waarna je met heel het team op het podium stond. Ze vertelden iets over ons en welke motor we reden. We in het italiaans: wat er precies gezegd is, geen idee. Vervolgens telde de steward af met zijn vingers and off we go!

 

Na zo'n 20km kwamen we de organisatie al tegen: de route die moest nemen is afgesloten: jullie moeten roadsectie 3 pakken(het wegalternatief) en dan rechtsaf. Dus zo geschiede, echter als ik op mn navi keek moesten we links. Dus zo gedaan waarna de route toch echt zei dat het rechts was. Dus terug en gedaan wat de man zei. Maar tijdens de rust 20km verderop ging ik toch kijken: dat zou betekenen dat de ruststop overgeslagen is alsmede zo'n 70km offroadroute. Na het bestuderen kwam ik tot maar één conclusie: we hadden links gemoeten en een rondje van 90km moeten rijden. Overleg gehad met de dames: wij gaan 100% doen dus terug! Op basis van het aantal deelnemers wat ons over stukje tegemoed kwam rijden bleek al snel dat heel veel ook rechts gegaan waren en op basis van het aantal deelnemers bij de ruststop dus maar heel weinig die 100% gingen halen! Maar wij wel.

 

Hoewel we de ruststop ol 5min gehaald hadden na zo'n 120 km waarvan 50 dus extra vanwege heen en weer rijden, was al snel duidelijk dat door de krappe tijdsslots op de volgende en die van het diner we die niet zouden halen. Accepteren en doorrijden! Ondanks dat bleef het moraal hoog: ipv chaggerijnig werden we allemaal een beetje melig: erg goed voor de sfeer!

 

De route was prachtig: door het wat lagere gebergte in het zuiden van Italië bracht het ons over gravelwegen door de bossen en de wijngaarden afgewisseld met stukjes mountainbike of wandel pad. Op één stukje na was het nog redelijk makkelijk. Het moeilijke stuk was iets van een droog waterpad met stenen: waar we halverwege een nieuwe transalp zo'n 40 meter in een ravijn vonden met gelukkig de bereider er ongedeerd naast. Met zijn team aan de telefoon.

 

We bleven redelijk fris: onze strategie was niet te slapen om het risico op nog vermoeider wakke te worden te voorkomen én elk uur verplicht te stoppen, wat rust te nemen en wat te drinken of we nou moe waren of niet.

 

We reden in volle zon een offroad pas op via de achterdeur: een militaire weg berstaande uit keien en stenen van zo'n 30km. Niet veel later ging de zon in 30min helemaal onder en was het nodig de lampen te gaan gebruiken. De HAT ging nu echt beginnen. Na een ruststop ergens halverwege de pas gingen we door. Ik had op Henk(mijn motor) landbouwlampen voor trekkers gemonteerd en daar was ik erg blij mee: ik had perfect zicht op datgene wat voor mij kwam!

 

Ook onze groepsrijstrategie veranderde: waar we eerst afspraken dat iedereen zijn eigen tempo reed en op elkaar wachtten boven-onder en op kruispunten gaf ik nu gas terug zodat de dames mij en elkaar konden zien en als referentie konden gebruiken. Ook gaf ik richting aan in de haarspelden als extra waarschuwing: want een haarspeldbocht in het donker: de lampen van de motor schijnen waar de motor met zijn voorkant naar toe wijst: niet de bocht in waar je naar kijkt en stuurt! Voor de volgende keer zou een lamp op mn helm een idee kunnen zijn!

Een voordeel van in het donker rijden is wel: op basis van de zwarte vlekken langs de weg hebben we langs diepe afgronden gereden: je ziet ze alleen niet. Zo heb je geen idee hoe laag of hoog je rijdt: zo blijf je gefocust op de weg: daar waar we naar toe gingen!

 

Tegen een uur of 2 en met het misen van de eetstop kregen we toch wel honger. Door corona moest de italiaanse horeca om 10u dicht dus gooide we onze pijlen op een tankstation. Maar niet veel later vonden we een anti-coronakroeg: gewoon open, dronken Italianen, geen mondkapjes én koffie met een voorraad croissants. Profiteren!!

 

Aan de croissants bespraken we hoe het ging: nachtrijden zelf was bijzonder maar met de lampen en onze strategie goed te doen. Wel begonnen we langzaam wel wat scherpte te verliezen. Ikzelf bemerkte dat de technieken van hey offroadrijden gelukkig automatisch goed gingen zonder dat ik hoefte na te denken. Wel wat moeite met focussen maar dat ging nog goed. De dames hadden hetzelfde maar dan op de weg: offroad door de adrenaline ging verassend goed en hadden ze daar geen last van aldus de dames!

 

De nachtroutes waren prachtig: bergwege over gravel, soms door uitgesleten droge rivier/waterwegen en soms over wandelpaden en mountainbikepaden. Technisch was het zeker: het leek soms echt meer op trial dan relaxt gravelwegen rijden. De combinatie met de nacht maakte het plaatje compleet.

 

Het ruime tijdslot van de nachtrustplek die we wel haalden was ook top: bij een hotel werden we getrakteerd op koffje en croissants(alweer!). Door velen werd deze plek gebruikt om even te slapen. Wij hadden door de tijdsachterstand van de omleiding die ruimte niet maar bovendien was dat ook onze strategie niet. Door de vermoeidheid waren we melig geworden en vlogen de grapjes op tafel waar anderen een beetje numb en licht geïrriteerd voor zich uit zaten te staren: sorry!

 

Net na het hotel was het rampage: op een keiïg pad was een rijder onderuit gegaan: vermoedelijk iets gebroken en de organisatie had zijn jeep midden op het pad geparkeerd. Een stijle helling bergaf met losse keien vergt snelheid om er ongeschonden vanaf te komen: dat hadden de mannen vermoedelijk niet beseft. Door de ruststop reden veel teams ook dicht bij elkaar dus het gevolg was moeten remmen, valpartijen en een GS van een Duitser die percé lomp en snel erlangs moest door de dames eventjes over een rand terug op de baan getild moest worden. Tsja....

Na de bergen kwamen we tegen 5u in een dal waar zo'n 40km wegroute ons bij het gebergte rondom sestriere bracht. Bij een tankstation aldaar sloeg bij mij de vermoeidheid er ff in: ik vergat zelfs dat ik mn standaars nog niet uitgeklapt had. Daar lag de GS. En door! Via een miliaire weg gingen we weer omhoog waar het langzaam licht werd. En weg de vermoeid.

 

Daar stonden we bovenop een pas voor een afgraving met zonsopgang. Alsof de organisatie het ervoor gedaan had. Alle vermoeidheid viel van me af. Vervolgens reden we een afgraving in die qua rijden een lite versie was van de Red Bull ehrzbergrodeo incl de afdalingen en de climbs waar soms samengewerkt moest worden.

 

Tijdens de route kwamen we de organisatie weer tegen: er was weer een weg afgesloten en een alternatief werd ingevoerd. Echter... Die bleek én niet te kloppen én ook afgesloten. Wel hadden we een volgend checkpoint die we moesten halen: dan maar zelf freubelen want die 100% zat nog in ons achterhoofd. Na wat gezoek hem gevonden en door. Op basis van het ontbreken van enig motorspoor kwamen we al snel tot de conclusie dat we voor alsnog de enige daarin waren.

 

Na nog wat off en onroadpaden gehad te hebben gereden was het tijd voor Ontbijt met nog zo'n 100km tot de finish.Na het ontbijt reden we naar de Assietta om die via andere passen helemaal richting sestrière te lussen. Wat was het mooi en echt een toetje om de HAT spectaculair te eindigen. De laatste 40km gingen nog langs skipistes rondom Sestriere om vervolgens te finshen.

 

Trots reden we de berg op richting Sestriere. Sestriere in en hup naar de HATvillage waar de finish was. Daar reden we: alle vier over de Finishlijn waar we werden verwelkomt door wat bekenden en Rob de vriend van Marieke was speciaal 1200km naar Sestriere gereden om zijn vriendin te ontvangen: wat lief! Er werden fotos gemaakt applaus gegeven en we konden onze motoren weer in het Parc Fermee parkeren. Vervolgens hebben we de GPS tracker weer ingeleverd en kregen we onze certificaten: we hadden het gehaald! Van vermoeidheid was ook geen sprake meer. Alleen maar trots!